امشب بر آنم تا سکوت دلم را بشکنم و زمزمه هاي ديرينه اش را فرياد کنم تا خفته هاي در بستر خيال آشفته تر از خويش سازم. آري منم آن کتاب نانوشته تاريخ درد و رنج ، مترجم زبان اندوه و غم . سرگشته در ديار حيرت و حسرت زده اي در وادي غربتم. مرغک دل ديوانه وار بدنبال نيم نگاه بهانه اي است تا باران خون ببارد. رنجور از خزان دايمي ام و حسرت زده اي در آرزوي بهار عمر که نآمده بهار ، برگريزان خزان را نظاره گرم. تيرهاي زهر آگين از هر سو بسويم هم آوازند و برتن ريشم هماهنگ.در اوان شورو شر جواني عصاي پيري بر دستانم گرفتم و کوره راههاي پيچ در پيچ دشت آرزوها را در نورديدم. حيران از رقابت عقل بودم و دل، و حسرت تنها ياورم در اين گيرودار بود.
سکوت را دوست دارم ، آنگاه که همه سرمست از همهمه خويشند و پژواک فريادهايشان چون مني را مي آزارد. هميشه بر سر خوان دوستي اوليني بودم که مي نشستم و آخريني که با کمري خميده از مکرو دغل هماوازان رفاقت با زانواني لرزان بر مي خاستم. صاحبان همت اکنون معتکف و گوشه گير همت خويشند و مدعيان برخاسته از شجره ريا ميدان دار کوي تملق اند. راستي آدميان را چه شده است؟
اگر بر طريق خويش باشي پايمال هر دون و ددي خواهي گشت. زماني که بوستانهاي جوانمردي و همت به کوير و شوره زار چاپلوسي و تملق مبدل گشته و تنها تملق تکتاز ميدان است به زير کدامين سايه اي بايد ي اطراق کرد و اندي خستگي کوله بارهاي سالوسان را از تن بدر کرد؟ کاروانيان همت و مردانگي چرا بر سر سفره هاي تملق سر خم مي کنند و زانوان تعظيم که جز بر کريم روا نيست بر زمين مي کوبند؟ خدايا تو شاهد باش که جز تو بر احدي کرنش تملق نکردم جزتو بر هيچ کسي دست دراز نکردم جز تو منت کسي بر سفره ام نيست جز تو بر هيچ کسي مدح نکردم که هيچ کسي جز تو لياقت بر مدح نيست . خدايا روزهاي سپري شده از عمرم اينچنين گذشت و گذاشت بعد از اين نيز تو بر من منت گذار باقي عمرم را چون گذشته بغير از خالق بر هيچ مخلوقي مدح تملق نکنم . تنها تويي که لايق بندگي هستي .
درباره این سایت